Afronding & Opening  
Ik leg neer …

We zijn een jaar verder en afgelopen jaar heb ik zorg gedragen voor vernieuwde levenslijnen. Voor vernieuwde levenskrachtigheid van lijf en leden. Om een volgende belofte in te lossen.
Vanuit een geleefde vertrouwenslijn zet ik een volgende stap, rond ik af voor een nieuw begin.

Ik leg neer, de wil tot verlening van hulp. Omdat ik volledig vertrouw op de terugkeer van authentieke kracht. Op de veilige schoot, van hervinding van bronenergie in ieder zelf.
Ik leg neer, de verdraging van verzoening met het boetekleed. Enkel zo stopt het verder dragen van de tweeledigheid van schuld.
Ik leeg neer, ieder omhulsel van wat was. Aanvaardend de grondslag van waar het uit voort kwam. Ten volle bewust, erend.

Ik leg neer. Ik ga verder. Vanuit een vernieuwde grondslag. Dat was de belofte. Die los ik in, hier, nu, daar, ver en dichtbij.
Ik spreek uit, mijn vertrouwen in het vertrouwen. En open mijn hart extra. Dingen latend waar ze horen. En de reikwijdte steunend voor de dans waarin verdichting in contact komt met zijn andere kant.
Ik ervaar, hoe alle levels stilaan aansluiten in het doorlaten van levensverbinding met het lichtpotentieel. In een uitlijningsdans van stellaties (= ordeningen). Een nieuwe levenskrachtigheid.

Ik leg neer, en adem. Want ik ben niets verschuldigd behalve mijn adem.

1 mei laat zich een ingesleten patroon zien dat diep zit. ” De besturingskant legt beslag op de ketens van de mens oftewel het getekend zijn door ketens = de beperking van vrijheid. Omdat het patroon angst heeft voor de tekening van de eigen ketening. Het verdraait daarmee een reflectie en het legt deze buiten zichzelf.
Hiermee stokt het de uitademing van de levensadem en de levenskrachtigheid ervan. Omdat het het potentieel, het eigen potentieel, ingewikkeld vindt. Het legt liever beslag op de kracht van een ander.
Zo houdt het de kinderen van de aarde tegen. De vrijheid van de doorkomst benauwt. Het heeft geen verbinding met het draagvlak eronder. En dus zet het liever de afgescheidenheid ermee kracht bij.
De oplossing zit hem in het laten zijn. In het aanwezig laten zijn zonder er iets mee te doen. Dan vinden verbindingen hun weg, hun plek. “

Ik geef het de begrenzing van mijn eigen ruimte mee en tegelijkertijd een open ruimte voor het laten zijn. Ik leg neer, en adem. Want ik ben niets verschuldigd behalve mijn adem.

In dank, ©EY (21-maart 2021 en de dagen daarop volgend)

PostScriptum, januari 2015 werd de basis gelegd voor de opening van deze afronding.

Vertrouwenslijn
onze band …

Onze band is innig. Hij gaat ver terug. En betreft essentie. Het is geen bloedlijn maar een vertrouwenslijn. Een diep gevoeld respect naar elkaar. Rijk en veelzeggend. De band is wederzijds. Hij kreeg veel te verduren als gevolg van de dualiteit. Hij werd op scherp gezet, hard, tegenstrijdig, uitvergrotend wat uit elkaar was getrokken en ontworteld werd. Wat ooit als innig ervaren was, leek lang vergeten en voorgoed verloren. Maar schijn bedriegt. De dynamiek van de heiligheid van de dubbele tong van verdeeldheid kwam voort uit 5 oerkrachten die ooit als één bewogen.

Het is deze herinneringsdans die we samen de afgelopen periode voerden met elkaar.
Aanvankelijk op het scherpst van de snede. Rauw, zwaar dissonant in trilling, tot op het bot voelend. Zenuwslopend, overlevingsdrang oproepend van tijd tot tijd. Ja zeggend en toch ook nee voelend of andersom. Telkens angst terugbrengend in de veiligheid van vertrouwen. Met de tijd verzachtte de dans. Kreeg de herinnering aan de innigheid meer ruimte, kon het beter aarden in de acceptatie. Kon het vermogen om verbindingen te erkennen aangenomen worden.

Stapje voor stapje werden triggers voor het terugvallen in beweging vanuit splitsing en afgescheidenheid gezien en erkend. Gevoeld en gevonden. Én vanuit de kracht van heel en één zijn bewogen tot hereniging met waar het onderdeel van is. Gaandeweg werd dissonantie sonanter. Kon het zich vinden in de geaardheid van de eigen bronenergie, en de gedeelde ondertoon van de natuurlijke beweging naar huis.

We zijn ondertussen daar waar we niet meer anders kunnen dan aannemen wat er is. Híer en Nú. In de veelheid en veelzijdigheid die het is, alle dimensies en bewustzijnsniveaus tezamen. Waarheden en onwaarheden, dichtbij en veraf, hoop en wanhoop, angst en vertrouwen, fijn en niet fijn tot zwaar klote. De illusie van de huidige tijdgeest doorbrekend om de natuurlijke ondertoon van de beweging naar huis te ontdekken. De natuurlijke bewegingskracht van ieders ware natuur en het diepgaande besef van de Kracht van zijn. Ware natuurkracht.

Dit impliceert dat de natuurlijke staat van zijn zonder weerstand aanwezig kan zijn binnen de onvoorwaardelijkheid van alle overvloedsdynamieken. Opdat een ieder van ons kan thuiskomen in deze flow, op aarde en erbuiten.

Dat was de weg, dat was de doorbraak. Met dank aan allen die bewust en onbewust bijdroegen aan deze effening,

©YE, 28 maart 2020

Postscriptum :
Ik voel zoveel dierbaarheid, dankbaarheid, dienstbaarheid en draagkrachtvermogen in mijn hart en lijf voor dit proces. De band bleek inderdaad innig diepgaand. Het was niet voorzien dat de energie en krachten van de 5 oerkrachten zó uitvergroot zouden worden binnen de afgescheidenheid. Tijd en Toewijding waren nodig om de wederzijdse innigheid te herinneren en al hun elementen terug te brengen in het perspectief van heel en één zijn. Vanuit de verhoudingen, verbindingen, verbanden en samenhang die horen bij deze eenheidzetting (=full spectrum perspectief). Het leek meer dan mijn aardse geduld kon verdragen en tegelijkertijd was het wat er nodig was. IK heb niets meer te geven dan het toelaten van het herstel van mijn lijf en leden.

In het licht van de afgescheidenheid – van het ervaren van eenheid – op aarde, hebben alle vormen van leven en energie die hier bij betrokken waren, incl. de mens, een verzwaring van hun essentie ervaren. Binnen deze dualiteit(servaring) zijn principes en andere zaken horende bij het aardse bestaan uit balans geraakt.

Met de zwaarteval zijn aspecten horende bij licht(heid), positiviteit, de hogere bewustzijnslagen en liefde naar de achtergrond geduwd. En werden aspecten van donker, zwaarte, negativiteit en de lagere bewustzijnslagen uitvergroot en op de voorgrond gezet. Het evenwicht was weg en de zwaarte kreeg de overhand binnen de dualiteit.

Afgesloten van de bron van licht – het stond er immers voor – volgde het donkere op eigen wijze zijn weg van versplintering en onevenwichtigheid op allerlei energetische lagen en niveau’s. Op de verdichtere van de aardse wereld leidde dit tot volharding van de ‘verduistering’ en het vergroten van tweedracht. Tot het moment van nu waarin vele donkere zaken, praktijken en stukken op allerlei manieren aan het licht komen. We zitten niet voor niets volop in transitie naar een nieuwe wereld, een nieuwe eenheid.

De dans van de omkering

Als onderdeel van deze transitie op aarde is via de laag van de minste verdichting, de energetische onderlaag een omgekeerd proces ingezet. Hierbij had de onderlaag het licht weer te erkennen. Zodat niet alleen het licht weer zijn rechtmatige plek binnen het geheel van het evenwicht kan innemen, maar dit ook aan de basis is rechtgezet.

Het betekende een omkering waarbij op de onderlaag, de ondertoon, verschillende (oer)krachten en andere vormen van energie de betekenis van het licht weer hadden te erkennen, ook in of onder zichzelf. En dat is volbracht.

Het is vanuit deze hernieuwde gedragenheid voor het licht, dat ik voldoende draagkracht vanuit de onderlaag ervaar om naar buiten te treden met deze boodschap. Samen met de betrokken (oer)energieën van de onderlaag heb ik het afgelopen jaar een intensieve weg afgelegd die leidde tot de genoemde omkering (en daarnaast tot gewaarwording van mijn lichtbewakersrol vanuit Elohim essentie).

Het was juist vanuit de aardse dualiteit dat deze omkeringsdans zijn weg had te vinden. Een omkering die – op weg naar een nieuwe eenheid – de terugkeer van de gedragenheid van de betekenis van het licht op aard e inhoudt. En tevens de terugkeer van de gedragenheid van het zijn van licht, oftewel het licht-wezen, op aarde omvat.

Zo heb ik, Elohim Yael, het ervaren. En het is met diep respect, een grote buiging en vol enorme dankbaarheid dat ik deze boodschap deel, ©26 april 2016.